فولادهای آلیاژی یکی از پرکاربردترین فلزات در جهان می باشند. این فولادها با عنصرهای مختلفی به صورت آلیاژ درست می شوند. خود فولاد درواقع نوعی آلیاژ است. ساده ترین نوع فولاد که تقریبا می توان گفت آهن است نزدیک به 99% خود با عنصر کربن آلیاژ شده است.
منظور از آلیاژ فولاد ترکیبی از فولاد کربن و دیگر عنصرها است. عنصرهایی که در این آلیاژها کاربرد دارند عبارتند از: منگنز، نیکل، کروم، مولیبدن، وانادیم، سیلسیم و بور.
از ترکیب عناصر گفته شده برخی از ویژگی های فولاد آلیاژی مانند مقاومت، سختی، چقرمگی، سایش، سخت شدگی و سختی در دمای بالا به طور قابل توجهی بهبود می یابد. برای دستیابی به بعضی از ویژگی ها باید عملیات حرارتی روی فلز انجام شود. فولاد آلیاژی معمولا نسبت به فولاد کربنی در برابر نیروهای مکانیکی و حرارتی مقاومت بیشتری دارد.
انواع فولاد آلیاژی:
- فولادهای کم آلیاژ
- فولادهای پرآلیاژ
فولادهای کم آلیاژ
نوعی فولاد آلیاژی است که خواص آن در مقایسه با فولاد کربنی افزایش یافته است به عنوان مثال این آلیاژ دارای خواص مکانیکی بهتر و مقاومت در برابر خوردگی بیشتر از فولاد کربنی است. مقاومت در برابر هیدروژن، شکل پذیری در دمای پایین، مقاومت در برابر اکسیداسیون، قدرت خزش از مزایای فولاد کم آلیاژ می باشد.
فولادهای پرآلیاژ
فولاد پرآلیاژ به طور گسترده ای برای مقاومت در برابر خوردگی در محیط های آبی و در محیط هایی که گاز و مایعات با دمای بالای 650 درجه سانتیگراد استفاده می شود. از فولادهای پرآلیاژ حداقل 12 درصد کروم است و در این فولاد خاصیت سختی پذیری بالایی دارند.
تفاوت فولاد آلیاژی و فولاد غیرآلیاژی
فولاد آلیاژی خاصیت مقاومت به خوردگی دارد. اما فولاد غیرآلیاژی به راحتی با اکسیژن ترکیب شده و ایجاد اکسید آهن می کند.
فولاد آلیاژی از وارد کردن عناصر به ترکیب فولاد در زمان ذوب ایجاد می شود. ولی فولاد غیرآلیاژی تنها با ترکیب کربن و آهن ایجاد می گردد.
در فولاد آلیاژی مقدار کربن بسیار ناچیز است در حالی که در فولاد غیرآلیاژی مقدار کربن حداقل 20 درصد است.
کاربرد فولاد آلیاژی
فولادهای آلیاژی کاربردهای فراوانی دارند. از جمله برای ساخت پره های دوربین، ساخت موتور جت، راکتورهای هسته ای، فضاپیماها، ساخت موتورهای الکتریکی و مبدل ها و …
